(( گنوغ ))

آسمون ابری و وقت غروب
مه صدای ساحلم خاک جنوب
مه گنوغم مثل خم گنوغ موات
یه نفر صادق و بی دروغ موات
یه نفر ساده به مثل چوکلک
کسی که بلد نبوت دوز و کلک
غم عشقی تو چشوش ولو بشت
مثل کوه پر غرور گنو بشت
کسی که توی دلش خدا بشت
تو سکوت شعر ما صدا بشت
یه نفر که دل به دریا بزنت
کسی که حرفون فردا بزنت
یه نفر بچه که خیلی پیر بشت
مثل دستون خودم فقیر بشت
یه نفر که عاشقی پیشه بکنت
توی جون مردمون ریشه بکنت